اگر چه مسئولان وزارتخانه آموزش و پرورش و مشخصا رضا مراد صحرایی، کم کاری یا سوءتدبیر خود و دولت را هرگز نمی پذیرند و کمبود معلم و مشکلات مرتبط با آن را به دولت قبل نسبت می دهند، اما واقعیت این است که اگر فرض هم کنیم که همه ادعاهای مسئولان دولت و آموزش و پرورش کنونی در مورد کوتاهی مسئولان قبلی نسبت به وضعیت استخدام نیروی انسانی و معلم، کاملا صادقانه و درست است، این ادعا نهایتا تا پایان سال ۱۴۰۰ اعتبار دارد و با توجه به در دست گرفتن سکان وزارتخانه بزرگ آموزش و پرورش و اِطلاع کامل از نیازها و چالش های این وزارتخانه در نیمه دوم سال ۱۴۰۰ و عدم برنامه ریزی برای رفع و حل مشکلات و مسائل موجود در این دو سال، بهانه جویی، فرافکنی و رفع مسئولیت دولت و مسئولان این وزارتخانه آموزشی و تربیتی هرگز پذیرفتنی نیست و بیش از پیش نمایانگر بی کفایتی، سوء مدیریت و سردرگمی آشکار دولت در حوزه آموزش و پرورش است و چنانچه تصمیمات عالمانه و برنامه ریزی های مدبرانه ای در این خصوص صورت نگیرد باید منتظر بحران های بیشتری برای بزرگترین و مظلوم ترین وزارتخانه کشور باشیم.
